Sinds mijn opgevoerde druk om een publieke AiREAS aankondiging te doen in Juni 2012 werd er van alle kanten druk uit geoefend op geldverstrekkende overheden. De provincie moest aan de slag om een nieuwe subsidieregeling te organiseren dat door de verschillende directie en teoezichtjouders moest worden goedgekeurd. Ook in de gemeente Eindhoven volgde het dossier een soortgelijke weg ook heten de instanties anders.

Om lid te worden van de cooperatie werden juridische obstakels gevonden. Een subsidierende organisatie kan de middelen niet zelf uitgeven en zichzelf controleren als participant in de organisatie. De keten van aansprakelijkheden en risicos speelde ook op in het bedrijfsleven. In feite waren  we bezig precedenten te scheppen in nieuwe relatiepatronen in de maatschappij waar nog geen, of zelfs een blokkerende basis voor was.

Al met al bleken de ruim genomen 3 maanden onvoldoende sinds mijn besluit in Maart om een stip op de horizon te plaatsen. Juni kwam snel dichterbij en de leden van de cooperatie waren nog niet klaar met het beschikbaar stellen van de middelen. Er tekende zich een risico af dat de aankondiging vertraagd zou worden tot na het zomer reces. Er werd aan mij gevraagd om de aankondiging uit te stellen maar ik maakte de partners duidelijk dat wij een teken moesten geven aan elkaar. De wereldwijde aankondiging kon niet doorgaan want er was nog geen formele commitment, alleen mondeling. De complexiteit van de maatschappij stond in de weg maar kon niet zomaar worden geelimineerd. Het proces diende zich volledig te voltrekken volgens de regels.

Besloten werd om de wereldwijde aankondiging aan te passen tot een stadsaankondiging. Zo kon men aan elkaar commitment tonen maar ook nog een slag om de arm houden door het gebrek aan toegezegde middelen.

Ja, maar

De bijeenkomst in Juni 2012 is gevolgd door CityTV die speciaal uitgenodigd was om de bijeenkomst vast te leggen. Het werd een stresvolle aangelegenheid en wat verwarrend voor alle aanwezige partijen. Men keek elkaar in de ogen met een “ik wil” maar men kon nog geen commitment doen door het ontbreken van de middelen. De voorbespreking verliep chaotisch mede door de aanwezigheid van cameras waar niet iedereen op had gerekend. Men had moeite om openhartig te zijn en zelfs openlijk te redeneren.

Na de voorbespreking zouden wij de stadsaankoniging doen met genodigden uit de stad. De partners waren grotendeels aanwezig en ook de leden van de Stad van Morgen die zoekende waren naar aansluiting op Sustainocratie. De wethouder was er maar een uurtje bij dus werd er vooral gebruik gemaakt om het commitment nogmaals publiekelijk te onderstrepen. Omdat de dossiers nog niet rond waren bleef er een domper op de bijeenkomst. “Ja”zei iedereen op mijn vraag of we door zouden pakken. Deze “ja” was een commitment van de mens in de bestuurder en bedrijfsleider. Ik vroeg aan hen waarom het belangrijk was en daagde elk uit om zich te uiten. “Maar” volgde op de “ja” en dat was de beperking die men voelde door de afhankelijkheid van het systeem waar men nog de laatste loodjes in moest afleggen.

Men heeft dan wel macht maar niet de autoriteit om zelf een commitment af te geven. De daadwerkelijke autoriteit die men heeft toont men door het proces door haar complexiteit heen succesvol af te ronden. Dat bleek niet gemakkelijk.

Hier is de YouTube film van de gehele bijeenkomst met een korte introductie van Jean-Paul Close om e.e.a. in perspectief te zetten.

Nu zijn we vele stappen verder en is deze film vooral lesmateriaal voor complexe processen, zeker in combinatie met de film over de wereldwijde aankondiging in Oktober 2012 waarin ineens zich een hele andere situatie liet zien.