Als AiREAS staan we er prat op om “samen verantwoordelijkheid” te nemen voor onze gezondheid en een gezonde leefomgeving met gezond verstand en niet alles over te laten aan de overheid of “het goed geluk”. Met samen bedoelen we dat we zelf verantwoordelijkheid nemen daar waar dat zelfbewust kan. Daar waar het te complex is doen we het samen met instanties zoals de overheid, kennisinstellingen, innovatieve ondernemers, enz. Als we op 1 januari kijken naar ons gedrag tijdens nieuwjaar dit jaar dan zinkt ons de moed in de schoenen. We beleven al twee jaar de ellende van maatregelen rondom corona. Het is een ziekte die vooral op de longen slaat. Braaf doet iedereen de mondkapjes op in de supermarkt. We proberen afstand te houden van elkaar. Kranten staan vol van verhalen over de gevolgen van luchtvervuiling en dat mensen met kwetsbare longen extra vatbaar zijn voor ziektes als corona.

En wat doen we met nieuwjaar? Ondanks het verbod op vuurwerk lappen we alles aan onze laars en steken onze leefomgeving weer massaal in brand. In andere jaren was er geen corona, geen verbod, geen dreiging voor de opa’s en de oma’s, geen bewustzijn rond “de ander”. Toen was het onze “cultuur” en economie rondom nieuwjaar dat we dienden te respecteren ondanks de vele ongelukken, slachtoffers en overlast. En cultuur is enorm moeilijk om te buigen, ook al dreigt de zondvloed over ons. We zijn in staat dingen toe te voegen aan onze cultuur (mondkapjes, 1,5 meter, angstdiscussies, vaccinaties) maar iets weghalen (vuurwerk, houtkachels, ons uitgaansleven,…) blijkt nagenoeg onmogelijk. Waar zit nog de logica? Hoe consequent zijn we in ons gedrag? Willen we wel een gezonde en veilige samenleving of vertrouwen we liever voor de rest van ons leven op dat vaccin en die mondkapjes?

In 2022 willen we als AiREAS coöperatieve stappen ondernemen die positief bijdragen aan onze gezondheid en een gezonde leefomgeving. Dan dienen er toch echt zwaar vervuilende gedragselementen te verdwijnen en plaats maken voor iets nieuws, iets dat aantoonbaar gezonder is. Hoe krijgen we zoiets voor elkaar als we zo incongruent vast blijven houden aan onze gewoontes? Het mag toch niet zo zijn dat we alleen ons gedrag aanpassen als de zondvloed ons echt persoonlijk heeft geraakt? Natuurlijk heeft iedereen een uitlaatklep nodig in deze tijden van verbod op verbod maar laten we dat dan op een gezonde manier doen, niet zoals dit nieuwjaar.